Η εποχή μας, με την δυναμική επανεμφάνιση του φασισμού και ακραίων πολιτικών τάσεων, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τους μηχανισμούς της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης με τρόπο που θυμίζει, κατά πολλούς μελετητές, την δεκαετία του 1930.

Μια συναρπαστική ματιά στο ιδιωτικό αρχείο της Λένι Ρίφενσταλ, η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή με την ναζιστική προπαγανδιστική της ταινία Triumph of the Will, αλλά συνέχισε να αρνείται οποιαδήποτε στενή σχέση με το καθεστώς.

Η Λένι Ρίφενσταλ θεωρείται μία από τις πιο αμφιλεγόμενες γυναίκες του 20ού αιώνα σαν καλλιτέχνης και προπαγανδίστρια του ναζιστικού καθεστώτος. Οι ταινίες της Triumph of the Will και Olympia αποτελούν σύμβολα άψογα σκηνοθετημένης λατρείας του σώματος και εξύμνησης του ανώτερου και νικηφόρου. Ταυτόχρονα, οι εικόνες αυτές εκπέμπουν περιφρόνηση για το ατελές και αδύναμο.

Η αισθητική της Ρίφενσταλ παραμένει πιο παρούσα από ποτέ σήμερα – αλλά ισχύει το ίδιο και για τα μηνύματα που υπονοεί; Η ταινία εξετάζει αυτό το ερώτημα χρησιμοποιώντας έγγραφα από το αρχείο της Ρίφενσταλ, συμπεριλαμβανομένων ιδιωτικών ταινιών, φωτογραφιών, ηχογραφήσεων και επιστολών. Αποκαλύπτει θραύσματα της βιογραφίας της και τα τοποθετεί σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο.

Πώς μπόρεσε η Ρίφενσταλ να γίνει η κορυφαία κινηματογραφίστρια του Ράιχ, ενώ παράλληλα συνέχισε να αρνείται κάθε στενή σχέση με τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς; Κατά τη διάρκεια της μακράς της ζωής μετά την πτώση του ναζισμού, παρέμεινε αμετανόητη, καταφέρνοντας να ελέγξει και να διαμορφώσει την κληρονομιά της. Σε προσωπικά της έγγραφα, θρηνεί τα «δολοφονημένα ιδανικά» της.

Η Ρίφενσταλ αντιπροσωπεύει πολλούς μεταπολεμικούς Γερμανούς, οι οποίοι, σε επιστολές και καταγεγραμμένες τηλεφωνικές συνομιλίες από το αρχείο της, ονειρεύονται ένα «οργανωτικό χέρι» που θα καθαρίσει επιτέλους το «χάος» του κράτους. Τότε, το έργο της θα γνωρίσει και πάλι αναγέννηση. Σε μια-δυο γενιές, αυτή η στιγμή μπορεί να έρθει – και αν έχουν δίκιο;