Σύνοψη:   Ένα εμπορικό τραίνο διασχίζει μια ατελείωτη, εύφορη κοιλάδα στους πρόποδες του Καυκάσου. Στην καμπίνα του οδηγού ο Νουρλάν, ο μηχανοδηγός.  Μέρα με τη μέρα οδηγεί το τραίνο διασχίζοντας ένα προάστιο του Μπακού, όπου τα κτήρια είναι τόσο κοντά στις γραμμές που αναγκάζεται να περνά ξυστά από τις αυλές και τα κτίσματα. Κάθε φορά που το τρένο  πλησιάζει, οι άνδρες που πίνουν τσάι και οι γυναίκες που απλώνουν τα ρούχα τρέχουν  να το αποφύγουν. Ο Αζίζ, ένα μικρό ορφανό παιδί, όταν ακούει το σφύριγμα του τρένου, τρέχει με την σφυρίχτρα του κατά μήκος των γραμμών και ειδοποιεί τους κατοίκους να μαζέψουν τα πράγματα τους και να μπουν στα σπίτια τους. Ό,τι δεν προλαβαίνουν να μαζέψουν ο Νουρλάν τα συγκεντρώνει στο τέλος της διαδρομής: Φτερά κοτόπουλων, παιδικές μπάλες, ακόμα και σεντόνια.

Την τελευταία μέρα πριν την συνταξιοδότησή του ο μηχανοδηγός Νουρλάν βρίσκει σκαλωμένο στο τρένο ένα κάπως ιδιαίτερο σουβενίρ: ένα δαντελωτό, γαλάζιο σουτιέν!

Η σκέψη του σουτιέν αναστατώνει τον Νουρλάν που πια δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Η απέραντη μοναξιά του τον οδηγεί να επιστρέψει στην γειτονιά και να αναζητήσει την ιδιοκτήτρια του σουτιέν.

Μετά το «Absurdistan» (2008) και το  «Baikonur» (2011) ο σκηνοθέτης Veit Helmer μας μεταφέρει στα ορεινά τοπία του Αζερμπαϊτζάν. Το ξεχωριστό κινηματογραφικό λεξιλόγιο του Veit Helmer και η ευρηματική, ποιητική κινηματογραφική του προσέγγιση τον έχουν κάνει γνωστό για την διήγηση μοντέρνων παραμυθιών.  

ΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ είναι μια ποιητική ταινία χωρίς διαλόγους, για την αναζήτηση του έρωτα και της ανθρώπινης ζεστασιάς.